Shkolla gjermane dhe historiani Leopold Von Ranke Shkolla gjermane ka një traditë të lartë në çështjen e historiografisë botërore e sidomos asaj vendore e cila përcakton shum ide dhe fiksime të kërkimëvë historike. Përfaqësuesi më i njohur i cili dha kontribut në fushën e historiografisë e sidomos asaj gjermane ishte biri i një avokati,dhe çun i një familje fetare luteriane,Leopold Von Ranke lindi në Viehe,Thuringia në dhjetorë të vitit 1795, duke u bërë mëvonë historian dhe edukator i shquar gjerman. Ranke u edukua në shkollën e famshme private Pforta,duke vijuar mëvonë në studimet në universitete e Lajpcingut dhe Halles,kursë më pas punoi si ligjerues i klasikes Greko-romake në gjimnazin e Frankfurtit. Ndërsa punonte si ligjerues në gjimnazin e Frankfurtit,Ranke filloi të konsideronte përfshirjen serioze në studimet historike fillimisht në pikpamjen e avancimit të njohurive të tij mbi epokën klasike me synimin për tu bërë ligjerues më i mirë. Leopold Von Ranke ishte instrumental në caktimin e standarteve profesionale për trajnimin historik në universitetin e Berlinit gjatë viteve 1824-1871.Hudhja poshtë e shumë burimeve paraprakisht të shfrytëzuara nga historianët-sidomos të autobiografive ose të raporteve të shkruara pas ngjarjes-Ranke thoshte se historianët duhet ti shfrytëzojnë vetëm burimet “ primare “ ose origjinale,të cilat janë krijuar gjatë kohës kur ka ndodhur ngjarja në shqyrtim.Këto duhet t’u nënshtrohen shqyrtimit të hollsishëm dhe vetëm atëherë “ me anë të grumbullimit,kritikës dhe vërtetimi të të gjitha burimeve në dispozicion,historianët do të mund ta vënin veten në një pozitë të rindërtimit të së kaluarës me saktësi”. Në formën e sajë më ekstreme historia shkencore ka çuar deri te pozitivizmi.Ranke,gjithashtu,thoshte : se historianët duhet të përbahen nga gjykimi i të së kaluarës dhe se duhet thjesht ta shkruajn at që ka ndodhur aktualisht. Ranke nuk shkroi vetëm histori gjermane,por edhe historinë e disa shteteve të evropës së shekullit XIX.Shkrimet e tij historike krijuan një ndikim dhe u influencuan në disa shtete,si Irlanda,Gjermania,Serbia,dhe ka krijuar një rrjet internacional të zhvillimit historiografik.Rrjeti konsiston në shumë shkollarë evropianë,shoqëri dhe asociacione dhe duke përfshir dhe lidhje grupesh personale me idet e tija,prezentuese edhe propaganduese nëpër gazeta ditore.Ky rrjet i kësaj shkolle të Rankes është evidentuar në shkëmbimin e informative në mes shkollarëve në evropë kudo. Aq shumë kërkimet tregojnë një tregues se Ranke vet poashtu preferon shkëmbimin e lirë të informatave shkencore mes historianëve sepse është rruga e vetme që historia të vazhdojë të zhvillohet dhe implementohet në çdo kohë. Në Gjermani u zhvillua teknika e përpumimit të burimeve dhe teknika e përpunimit të historisë.Të parët ishin romantikët që i vunë kujdes burimeve historiografike (shkolla narrative) e mandej shkolla historike e Rankes (1795-1886) i cili vuri kujdes dokumenteve dhe e zhvilloi teknikën e hulumtimit në një shkallë më të lartë . Shkolla e Rankes dhe pasuesit e tijë,themeluan bazën teknike të hulumtimit historic,rezultatet e të cilave,të korrigjuara dhe modifikuara në një masë i përdorim edhe sot.Sipas Ranke-s secila ndodhi në histori është pjesë e një një njësie shpirterore.Prandaj ajo “mund të jetë e kapshme vetëm prej përceptimit shpirtërorë”. Kërkimi historik në traditën e Ranke-së u fokusua shumë mbi kriticizmin,si një detyrë reale e kërkimit historik. Në këtë mënyrë kjo ishte shum e hapur ndaj metodologjisë pozitiviste.Nga fillimi i shekullit XIX forma ekstreme e natyralizmit shihet në mjaft historian,për të cilat detyra më e lartë e historisë ishte zbulimi i ligjeve shkakësore që lidhin tipe të caktuara fenomenesh historike pozitiviste. Ata flsinin për dy lloj historish,historia empirike ku historian empiric ishte dhe vet Ranke,e cila kishte detyrën e zbulimit të fakteve dhe historia filozofike ose shkencore,e cila kishte detyrën e lartë që të zbulonte ligjet që lidhin faktet.E vërteta është se nuk ka histori empirike për faktin e thjeshtë se nga pikpamje empirike faktet nuk janë prezente para historianit.Ato janë ngjarje të kaluara,që nuk mund të kuptohen në mënyrë empirike,po përmes një procesi konkluzionesh sipas parimesh racionale nga të dhënat që zbulohen.Për historianin, nuk ka dallim midis zbulimit se çfar ka ndodhur dhe zbulimit se pse ka ndodhur.Shumë filozofë,por edhe historian,arritën në mendimin për tu rezistuar synimeve të pozitivizmit. Në pikapmjen e Ranke-s një epokë është aq pranë Zotit sa edhe tjetra. Ranke ishte gjithashtu një shkrimatarë i shkëlqyer. Ai e konsideronte historiografinë si një lloj zhanri të letërsisë cilësore : “ Historia është në të njëjtën kohë art dhe shkencë…Ajo duhet t’ë japë mendjeve te mësuara të njëjtën kënaqësi si edhe një letërsi mjaft e arritur”. Ranke zbuloi raportet e shkruara prej të dërguarve diplomatik dhe i përcaktoi ato si një burim historik.Kjo e shpuri ate ta portretizonte historin nga pikpamja e studjuesve dhe të ripërcaktonte historinë politike si qëndrore në kërkimet historike.Ranke e konsideronte shtetin sikur të ishte “ e vërteta shpirtërore “ dhe “ mendimi i Zotit” Leopold Von Ranke shreh këto pikpamje me fjalët e mëposhtme : […] Kështu,çfarë nuk mund të ndodhë në njerinë ndodh në të gjithë,prandaj e tërë pasuria e jetës shpirtërore,dhënë ndaj llojeve humane nga Zoti del në sipërfaqe në rrjedhat seriale të shekujve . Secial epokë,njësi kulturë etj.,ka vlerat e veta individuale të dhuruara ‘direkt nga Zoti’,mendon Ranke .Ndryshe nga historiografia e shekullit XVIII, Pikëpamaj historiciste e shekullit XIX hodhi poshtë për këtë arsye gjykimet absolute të vlefshme. Me Leopold von Ranke-n historicizmi u bë afërsisht një problem i politikes kombetare.Ai ësht një prej figurave qendorore të historigrafisë gjermane të shekullit XIX.Ndikimi i tij u zgjat deri në kohen e sotme.Ranke nga njera anë skicoi mbi Romantizmin,nga i cili ai mori metoden filologjiko-kritike.Nga ana tjetër,ai e dinstancoij veten nga orjetimi lokal i Romantizimit.Përdryshe,ai u bazua mbi pikpamjet e Humboldt-it qe ngrejnë lartë lirin individuale.Ai është opozitë me teoritë nacionale të historisë dhe u drejtua kundrejt nacionalizmit artificial aderusve të Romantizmit. Leopold Von Ranke qysh në vitin 1880 shkruan në veprën e vet “Historia Universale”: Historiani punon me dokumente. Dokumentet janë gjurmët e mendimeve dhe veprimeve të njerëzve të kohnave të tjera. Atje ku s’ka dokumente, nuk ka histori. Përgatiti : Arbër Berisha / Autori vijon Studimet Pasdiplomike Master Histori Koha e Re Universiteti Prishtinës/